Boekenbal 2014: Arie is mijn vriend

Foto gemaakt door Philip Huff

“Je was gisteren dronken he?” zegt mijn vriendin. “Ja?” zeg ik. “ Ja. Je hebt weer eens naast het toilet gepist.” Het is de bescheiden erfenis van het gelauwerde Boekenbal waar ik gisteravond toch maar even naar binnen wandelde. Een traditiegetrouw verslag.

Of hij even onze bandjes mag zien. “ Natuurlijk,” zeg ik. Hij schuift mijn bandje rond mijn pols en tuurt lang naar de toch wel erg grote scheur in mijn papieren bandje. Vers bemachtigd van twee violisten die vroeg klaar waren met spelen. Dezelfde deurwachter keek een kwartiertje terug nog van een afstandje toe hoe we aan het klungelen waren om de bandjes van hun breekbare polsjes af te wurmen. Maar blijkbaar is voor dit soort types het kwartier de magische grens waarop het geheugen gaat sputteren. En Prittstift doet wonderen. De portier wenst ons een fijne avond toe.

Mot met de motormonteur

Toen zijn maatje 46 met stalen neus voor de tweede keer op mijn scheen belandde en de binnenkant van zijn hand met grote snelheid op mijn gezicht klapte, kreeg ik door dat het menens was. De bierflesjes en de met olie gevulde jerrycan die hij zojuist nog naar mijn hoofd torpedeerde, had ik moedwillig geprobeerd op te vatten als dronkemansgrap. Maar Marcel keek niet blij.
Hij liep terug naar mijn motor om de klus te klaren. Met overtuiging knoopte hij zijn broek weer open om de halve liters heineken en fles bourbon, die ik daarvoor met hem had opgedronken, over mijn tweewieler heen te urineren. Mijn brandende schenen en tintelende wang deden mij besluiten dit keer maar niet op zijn nek te springen om zijn tweehonderd kilo zware lichaam ten val te brengen. Hij was mijn monteur en legde het nog even streng uit: “Ik heb hem nu ingeheiligd.” Ik taaide, met gebogen hoofd, af.
Thuis in bed, kon ik de slaap niet vatten.

Boekenbal 2012 binnengeglipt..!

Waar ik vorig jaar nogal wanhopig aan het balkon van de stadsschouwburg hing om binnen te komen bij het Boekenbal, nadat mijn gephotoshopte toegangskaartje was ontmaskerd door het deurpersoneel, liep ik nu met een weemoedig been there done that-gevoel langs de lange rij over het Leidseplein richting het alternatieve Bladenbal. Hoogstwaarschijnlijk wél een leuk feest en een stuk realistischere netwerkplek voor de beginnende journalist. De bladenmakers – voornamelijk uit het alternatieve circuit – lopen niet in pak en zijn dronken genoeg om met iedereen een praatje te maken, dus ook met mij. Kon ik eindelijk mijn versgeperste visitekaartje waar ik zo trots op ben de literaire wereld in slingeren. Ik had er zin in.

Mijn tred langs het Boekenbal richting Sugar Factory werd desalniettemin rigoureus verstoord toen ik opbotste tegen een jongeman die net de persuitgang verliet van de Stadsschouwburg.

Ruigoord: Dansen met de ogen dicht

De melodielijn van de trompet schettert luid door de kerk. De glas-in-lood ramen trillen op het ritme van de muziek. Twee meisjes draaien op hun blote voeten sensueel om elkaar heen. Een man met een lange baard, gekleed in slechts een rode lederen broek gaat losjes op in zijn eigen trance. Hij danst met zijn ogen dicht.

We bevinden ons in Ruigoord. Het is zaterdagavond. De zon is al een tijdje verdwenen achter de dijk die de grens markeert van de culturele vrijhaven.

Binnenglippen bij het Boekenbal

Het boekenbalkaartje was net niet glad genoeg

Ik staarde naar het ingescande kaartje van het boekenbal op mijn scherm. Hoge kwaliteit, veel pixels, beetje Photoshop, net echt. Dat moet lukken, dacht ik. Doel: het Boekenbal binnenkomen en er een stukje over schrijven. Ik nam het dikste papier in huis en printte het product van mijn frauduleuze vakwerk tweemaal uit. Een voor mij en een voor een vriend. Ik smeerde wat libello op de letters om ze te laten glanzen, net zoals het origineel. Ausgezeichnet. Met een stanleymes was het scheurlijntje zo gezet. Ik trok mijn netste pak aan en ontmoette vriend Gijs achter in de lange rij voor de Stadsschouwburg. Vol goede moed.

Dubbeltjes en kwartjes

Ik ben als dubbeltje geboren in een achterafwijk in Amsterdam West. Tot mijn zestiende deelde ik de klas met andere dubbeltjes van verschillende komaf: Marokkanen, Turken, Surinamers, Antillianen, Pakistanen, Indieërs en Hollanders. Iedereen was de minderheid. Toch waren het vooral de Hollandse huishoudens waar de rest wel eens over de vloer kwam. Mijn kamer was een populaire hangplek. In de loop van de tijd had ik een speelgoedarsenaal opgebouwd als dat van een kwartje. Van He-man figuren tot Transformers, van Nintendo tot Playstation apparaten, van de Quest tot Donald Duck en uiteraard de Hitkrant met erotische verhalen.

Ook werd er wel eens wat gestolen. U denkt natuurlijk dat het de Marokkanen waren die mijn sokken, speelgoedkluis met 31 gulden, He-man pop en uiteindelijk ook de Gameboy hebben gejat. En ja, dat is ook zo.