Mot met de motormonteur

Toen zijn maatje 46 met stalen neus voor de tweede keer op mijn scheen belandde en de binnenkant van zijn hand met grote snelheid op mijn gezicht klapte, kreeg ik door dat het menens was. De bierflesjes en de met olie gevulde jerrycan die hij zojuist nog naar mijn hoofd torpedeerde, had ik moedwillig geprobeerd op te vatten als dronkemansgrap. Maar Marcel keek niet blij.
Hij liep terug naar mijn motor om de klus te klaren. Met overtuiging knoopte hij zijn broek weer open om de halve liters heineken en fles bourbon, die ik daarvoor met hem had opgedronken, over mijn tweewieler heen te urineren. Mijn brandende schenen en tintelende wang deden mij besluiten dit keer maar niet op zijn nek te springen om zijn tweehonderd kilo zware lichaam ten val te brengen. Hij was mijn monteur en legde het nog even streng uit: “Ik heb hem nu ingeheiligd.” Ik taaide, met gebogen hoofd, af.
Thuis in bed, kon ik de slaap niet vatten.

Column: De Wallen bij nacht

Door Gijs Graafland

Het is half drie ’s nachts en ik kom half beschonken aan bij mijn huis op de Wallen. Dat is niet voor het eerst, en zeker niet voor het laatst, mits ik morgen niet per ongeluk onder een bus kom. “Azaathi!” roep ik uit naar de Irakees die vijf nachten per week dronken Engelsen van friet en pizza bedient. Altijd met zijn oprechte geinporem krijg ik dezelfde vriendelijke vraag: “Sweety! Hoe gaat het gap?”

Ondanks het ritme van de herhaling dat weinig lijkt te spreken voor enige mate van werkelijke interesse, zijn we de oppervlakkigheid van het alledaagse groeten allang ontstegen. Twee andere Irakezen komen de tent binnen en begroeten hem ook.